Od dawna wiadomo, że ograniczenie przez producenta terytorialnego zasięgu gwarancji może naruszać prawo antymonopolowe. Nie znaczy to jednak, że każdy producent musi udzielać pełnej ochrony gwarancyjnej na terytorium całej Unii Europejskiej.

Gdy producent samodzielnie i jednostronnie udziela gwarancji na swoje produkty, a następnie sam realizuje ochronę gwarancyjną, jego działania mogą być analizowane jedynie na gruncie zakazu nadużywania pozycji dominującej. Nadużycie pozycji dominujące jest zwykle możliwe tylko przy bardzo dużych udziałach rynkowych (powyżej 40%).

Natomiast porozumienie pomiędzy producentem a dystrybutorem (ewentualnie między producentem a nabywcą końcowym) dotyczące gwarancji może naruszać zakaz porozumień ograniczających konkurencję. Jako porozumienie wertykalne, zasadniczo podlega ono tzw. wyłączeniu blokowemu, o ile jednak strony porozumienia mają udziały rynkowe nieprzekraczające 30% i porozumienie nie zawiera tzw. klauzul czarnych. Klauzule czarne to m.in. takie, które mają „na celu: […] b) ograniczenie terytorium lub kręgu klientów, na którym lub którym nabywca […] może sprzedawać towary objęte porozumieniem” (art. 4 pkt b Rozporządzenia Komisji Europejskiej w sprawie wyłączenia blokowego).

Gdy producent ma autoryzowanych dystrybutorów na terenie całej UE i zobowiązuje ich do dokonywania napraw gwarancyjnych, to powinien zobowiązać ich także do honorowania gwarancji wystawionych przez innych autoryzowanych dystrybutorów (także z innych krajów UE – nawet jeśli sprzedają poza „swoim” terytorium). Upoważnienie dystrybutora do odmawiania realizacji gwarancji klientom, którzy kupili towar od innych dystrybutorów, może służyć zniechęcaniu klientów do zakupu od sprzedawców z innych terytoriów. Takie porozumienie może być uznane za mające na celu terytorialny podział rynku między dystrybutorów.

Jednakże klauzulą czarną jest wyłącznie taka, która ma „na celu” terytorialny podział rynku (a nie jedynie skutkuje takim podziałem). Nie wszystkie terytorialne ograniczenia ochrony gwarancyjnej mają „na celu” podział rynku. Jeśli na przykład producent zobowiązuje dystrybutorów do naprawy towaru w lokalu nabywcy, to może ograniczyć ochronę gwarancyjną do terytorium, na którym normalnie prowadzi działalność (sam lub przez autoryzowanych dystrybutorów) i nie musi dokonywać naprawy u nabywcy z drugiego końca Unii Europejskiej (który zdecydował się dokonać zakupu np. w Internecie). Terytorialne ograniczenia ochrony gwarancyjnej nie zawsze mają więc „na celu” dzielenie rynku – niekiedy ich celem jest jedynie racjonalizacja działalności gospodarczej. Takie ograniczenia nie naruszają prawa konkurencji.